Beelden hebben mij als kind al geboeid. Ik kan me nog herinneren dat ik plaatjes kon draaien op mijn kamer. Ik had een lp hoes van Elvis Presley in mijn hand (toen hij nog jong was) en keek naar de vorm van het gezicht. En keek weer. Naar de gezichtsuitdrukking, de onbesloten uitstraling. Wat kon ik er in zien? De liedjes kan ik me nu niet meer voor de geest halen, de hoes wel.

Later heeft er jaren lang een foto van Kodak op mijn kamer gehangen. Het beschilderde gezicht van een vrouw, de fel gekleurde brokjes verf zichtbaar. De ogen als een poel van echtheid in het gemaakte beeld. Perfect scherp natuurlijk, het was gewoon reclame van Kodak voor fotorolletjes. Die foto heeft er zo lang gehangen dat de rolletjes waarschijnlijk allang uit de handel waren genomen.

Ik zet graag mijn beeld stil. Om me te verwonderen over de schoonheid. Stilstaande beelden krijgen zo een lading die ik niet kan verklaren. 

Wanneer ik zo kijk zie ik dingen. Voel ik de schoonheid van lichtinval, van gevoelens.

Als je met mij op pad gaat sta ik soms letterlijk stil. Verschuif een halve pas naar voren of opzij en dan zie je mij kijken.

Geboeid door de beeldentaal.

Foto's zijn zoveel meer dan weergaven van het moment. Een foto geeft een moment om bij weg te dromen.

Natuurlijk ben ik niet alleen fotografe.
Ik ben ook eigenaar van een boomgaard, jam maker, natuurliefhebber, kippen- en konijnenknuffelaar, vuurmaker, liefdevolle partner van een enorme muziekliefhebber en moeder van twee (te) gekke kinderen.

Altijd bezig te ontwikkelen, maar nooit in een donkere kamer, ik sta het liefst in het licht van de dag.

Ik hoop je binnenkort te ontmoeten, dat zou ik leuk vinden.